Meer dan vijfentwintig jaar heb ik gewerkt in de ratrace van loondienst. Elke ochtend vroeg opstaan, m’n kindjes bij de oppas achterlaten. Twee uur met de trein of nog erger. Vijf uur in auto, vliegtuig en taxi. Maandagochtend om 08.00 uur Engelse tijd achter mijn bureau in mijn London office. Wel dynamisch en internationaal. Leiding geven aan zeventig teamleden in vijfentwintig landen. Precies waarvan ik altijd al had gedroomd. Toch?
Wat heeft dat te maken met Paul van Vliet en met onderhandelen, denk je misschien? Kijk eerst naar deze video, luister naar zijn woorden en de tegenstellingen tussen het leven in de ratrace en het leven ‘Boven op de Boulevard’. Wees ontroerd, net als ik, elke keer opnieuw.
Was ik toen succesvol? Jazeker, volgens de maatstaven voldeed ik daar aan. Zelfs mijn familie en vrienden vonden mij geslaagd. Ik deed het dan toch maar mooi allemaal. Twee kinderen opvoeden in co-ouderschap, een mooie villa, een lease auto, een directiefunctie bij een grote multinational. Thuis alles geregeld met oppas, huishoudelijke hulp en tuinman. Op m’n werk een manager, thuis ook een manager.
Volgens de maatstaven van ‘Boven op de Boulevard’ echter, voldeed ik niet aan die succes-norm. Ik zat niet hand in hand met mijn lief. Voor mijn lief was geen ruimte in de ratrace. Bovendien wist ik niet hoe dat moest, niets doen en gewoonweg genieten van de spaarzame momenten met mijn kinderen. Ik moest immer door in de ratrace.
Gelukkig werd ik ontslagen…En onderhandelde ik drie jaar de tijd om uitsluitend AAN mijn bedrijf te werken. Mijn ontslagvergoeding verdubbeld en mijn hypotheek exit. Alle trainingen en coaching volgen die mij tot de ondernemer maakten die ik wilde zijn. Met m’n kinderen ontbijten, elke dag.
Nu, na bijna tien jaar AAN mijn eigen onderneming te hebben gewerkt, en toch ook nog even de ratrace van mijn eigen onderneming te hebben gevoeld toen ik er nog IN werkte, ben ik thuis gekomen. Thuis ‘Boven op de Boulevard’, met mijn kinderen en mijn lief.
Ik heb de kunst van het onderhandelen ingezet om “Boven op de Boulevard’ te komen. Van werken IN mijn bedrijven naar werken AAN mijn bedrijven. Waar ik eerst uitsluitend heen en weer huppelde van klus naar klus, ben ik nu in staat te genieten van het niets doen. Van samen niets doen. Nu al, in plaats van pas op latere leeftijd.
Hoe geniet jij nu en hoe ziet jouw weg er uit, jouw weg als ondernemend vakspecialist? Heb jij ook een heroisch onderhandelingsverhaal? Hoe geraakte jij ‘Boven op de Boulevard?’ Deel het met ons en wie weet, zien we jouw verhaal straks in mijn boek.
Boven n bankje zitten is voor mij (nog?) geen optie. Maar ik geniet emmers van natuurwandelingen en museabezoek. 🙂
Lieve Hannie, haha, voor mij ook niet, al probeert Hans me vaak ‘rustig’ te houden op zo’n bankje. Vertaal het zoals je wilt, het gaat om het gevoel. Mooi dat je daar nu al gehoor aan kunt geven.